در  اصطلاح:  الف) در نگاه اهل سنت: هو من لقی النبی 4 یقظة، مؤمناً به، بعد بعثته، حال حیاته، و مات علی الإیمان.» یعنی کسی است که پیامبر 4  را ملاقات کرده باشد، آگاهانه به او ایمان آورده باشد، بعد از بعثتش، در حال حیاتش، و بر ایمان مرده باشد.[1]

 ب) در نگاه شيعه: كلمه‌ي صاحب جمع آن صِحاب، صَحابه، به معني: همدم، همراه، رفيق، يار، و معاشر است. و زماني آن را به كار مي برند كه دو نفر نسبتاً زمان درازي را در كنار هم با يكديگر گذرانيده باشند و اصولاً مصاحبت با طول زمان معاشرت ملازمت دارد. و نيز در زمان رسول خدا 4 به معاشران حضرتش صحابه رسول خدا مي­گفتند، و كلمه ي صاحب و صحابه را بر كلمه­ي (رسول خدا) اضافه مي كردند. در زمان رسول خدا لفظ (صاحب) و (صحابه) نامي خاص براي ياران رسول خدا 4  نبود بلكه بعدها مسلمانان پيرو مذهب خلفا ياران پيامبر خدا 4 را (صحابي و صحابه) نام نهادند پس چنين نامگذاري از نامگذاريهاي مسلمانان و يا اصطلاح مخترعه است و ارتباطي به نامگذاري اسلامي ندارد.[2]

احمد حسين می­گوید: از نظر شيعه واژه صحابه شامل كليه كسانى كه با پيامبر اكرم 4 همنشينى داشته، يا او را ديده، يا از او سخنى شنيده اند، مى شود، و مؤمن و منافق، فاسق و عادل، نيكوكار و زشتكار را فرا مى گيرد.